Aanpassen en verzorgen

Hij kijkt me smekend aan, alsof hij wil zeggen: "ik wil zo graag naar je toe komen, maar het lukt me gewoon niet om op te staan". Met trillende benen laat ik alle tassen in de deuropening vallen en haast ik me naar hem toe. Blij kijkt hij me aan, hard kwispelend dat ik er weer ben en hem kom knuffelen. Hij staakt zijn pogingen om op te staan en geniet van de aandacht en mijn aanwezigheid. Ik probeer hem nog te stimuleren om op te staan, door zijn achterpoten tegen te houden zodat ze niet uitglijden op de gladde vloer. Maar hij lijkt de kracht niet in zijn achterpoten te hebben om zichzelf omhoog te drukken.

Logeerhond
Tommy is onze logeerhond voor een week. Hij is een kruising tussen een Flatcoated Retriever en een Wetterhoun en is bijna zeventien jaar oud. Met zijn leeftijd komt ook een gebruiksaanwijzing mee. Hij heeft artrose en krijgt hiervoor medicatie. Daarnaast is hij incontinent aan het worden. Dat betekent anti-plasmedicatie en op de juiste momenten uitlaten. Vaak genoeg, maar ook niet te vaak en te lang vanwege zijn artrose. In elk geval na het eten. Laat je hem niet gelijk uit, dan plast hij in huis zonder dat hij het door heeft. Dus sukkelen we vier keer per dag hetzelfde rondje rond de vijver bij ons voor. Maar hij heeft nog plezier in het leven, dus met liefde passen we ons deze week aan en zorgen we goed voor hem.

Aanpassen
Jezelf aanpassen aan een nieuwe situatie en verzorgen van iemand die je lief is, is iets wat ouders van patiënten ook goed kennen. En dan stelt het verzorgen van onze logeerhond Tommy voor een week natuurlijk niks voor. Wanneer je ziek bent, kun je niet na een week de ziekte weer weg sturen. Je moet ermee leren leven. Maar dan wil je dit wel de beste zorg krijgen die bij jouw past. Dat is alleen niet zo makkelijk geregeld als je te maken hebt met een zeldzame aandoening. Veel zorgprofessionals kennen de aandoening niet en het zorglandschap is vaak onoverzichtelijk. Met "Expertise in kaart" willen we patiënten hier wegwijs in maken. Hier laten we patiënten zien waar ze voor specifieke zeldzame aandoeningen heen kunnen voor goede zorg.

De rust zelve
Natuurlijk hebben we doorgesproken dat er iets met de hond kan gebeuren als hij bij ons logeert, maar alsjeblieft niet twee uur voor zijn baasjes hem weer komen ophalen. Met trillende handen bel ik mijn vriend op, terwijl ik de hond knuffel die van mijn aandacht geniet. Wanneer hij opneemt, floep ik er gelijk uit: "de hond staat niet meer op". Gelukkig is mijn vriend de rust zelve: "probeer hem op te tillen en kijk of hij dan kan staan". Ik wurm mijn handen onder zijn lichaam en til hem op zijn poten. Gelukkig werkt hij mee, want anders valt het niet mee om 25 kilo op te tillen. Hij blijft staan, kwispelt en volgt me door de kamer terwijl ik de koekjestrommel pak. Opluchting overspoelt me. Even verwennen mag wel na de schrik...

Help een ander met het maken van keuzes in de zorg

Deel uw ervaring met zorg en help zo een ander met kiezen.

Schrijf een waardering